ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Η παπαρούνα
Στα χωράφια ξεμυτίζει
παπαρούνα και γελά
το κεφάλι κοκκινίζει
και τ΄αγέρι χαιρετά
Χαιρετά την κάθε αχτίδα,
χαιρετά και τα πουλιά
κι από τη δροσοσταλίδα
παίρνει χίλια δυό φιλιά.
Παπαρούνα σε λατρεύω,
που 'σαι κόκκινη φωτιά
και τα κάλλη σου παινεύω
και σε πόλεις και χωριά

Κύπρος Χρυσάνθης

Νανούρισμα

Νάνι,νάνι,νάνι,νάνι

Ύπνο ήσυχο να κάνει

Να κοιμάται, να μερώνει,

Να ξυπνά, να μεγαλώνει,

Να κοιμάται σαν τ’ αρνάκι,

Να ξυπνά σαν τ’ αηδονάκι.

Μην πατάτε μη βροντάτε,

Το παιδάκι μου κοιμάται.

(  δημοτικό )

Παραμύθι

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα συννεφάκι που έπεσε στη

θάλασσα. Ήταν καλοκαίρι και τα παιδία που έπαιζαν στην άμ-

μο έτρεξαν να το σηκώσουν. Το έπιασαν γερά και το έβγαλαν.

Όμως ήταν τόσο βαρύ! Πήγαν τότε κι έφεραν μια πάρα πολύ

μεγάλη σκάλα και έτσι μπόρεσαν να το ανεβάσουν στον ουρανό.

Αυτό τότε άρχισε να βρέχει. Έβρεχε όμως πάρα πολύ γιατί είχε

μέσα του πολύ νερό. Είχε και το δικό του αλλά και αυτό που

μάζεψε από τη θάλασσα. Τα παιδιά που το κοίταζαν νόμισαν πως

ήρθε το φθινόπωρο με τις πολλές βροχές. Ήταν όμως με τα

μαγιώ κι ήταν καλοκαίρι. Κι έβαλαν έτσι τα γέλια.

Κατερίνα (5 χρόνων και 3 μηνών)

Μετά τη βροχή

Σταμάτησε η μπόρα. Χαρά που θα νιώσω

σαν βγει πάλι ο ήλιος, το ουράνιο τόξο.

Θα μοιάζει γεφύρι χρωματιστό

κι ο ήλιος περνώντας θα στήνει χορό.

Σηκώνεις τα μάτια, κοιτάζεις καλά,

ποπό σημαιούλες πολλές κει ψηλά!

Σωστό πανηγύρι στα χρώματα, να!

Κόκκινο, κίτρινο, μπλε και λιλά.

Δεν ήταν να φαίνεται πάντοτε κει

και όχι μονάχα μετά τη βροχή;

Το ουράνιο τόξο χωρίς καταιγίδα

θα δίνει σε όλους χαρά και ελπίδα.

Θα έχει όλη η πλάση αιώνιο χαμόγελο,

θα γίνετ’ ειρήνη πριν απ’ τον πόλεμο

( Τζιάνι Ροντάρι)

O Ήλιος ο Ηλιάτορας

Ε, σεις στεριές και θάλασσες

Τ’ αμπέλια κι οι χρυσές ελιές

Ακούτε τα χαμπέρια μου

Μέσα στα μεσημέρια μου.

Σ’ όλους τους τόπους κι αν γυρνώ

Μόνον ετούτον αγαπώ…..

Οδυσσέας Ελύτης

(απόσπασμα)

Το κυκλάμινο

Μικρό πουλί τριανταφυλλί,

δεμένο με κλωστίτσα,

με τα σγουρά φτεράκια του

στον ήλιο πεταρίζει.

Κι αν το τηράξεις μια φορά,

θα σου χαμογελάσει.

Κι αν το τηράξεις δυο και τρεις,

θ’ αρχίσεις το τραγούδι.

Γ.Ρίτσος

Ο χιονάνθρωπος

Πιπεριά για μύτη,

κάρβουνα για μάτια,

για τα δυο του χέρια

ξύλα δυο κομμάτια.

Να, και για καπέλο

μια παλιοκανάτα,

κοντοστρουμπουλάτος

σαν χοντροπατάτα.

Όσοι θα περνούνε

και θα τον κοιτάζουν

θα χαμογελούνε….

και θα τον….θαυμάζουν.

Έλλη Αλεξίου